Vrijdag 16 April 2011
Door: Caro
Blijf op de hoogte en volg Caro
18 April 2011 | Indonesië, Kerandangan
Vrijdag 16 April 2011.
Vanochtend werd ik om negen uur wakker. Om tien uur stond ik onder een koude douche, (warm water heb ik niet). Ik was mijn haar aan het borstelen toen dat ik iemand mijn naam hoorde roepen. Ik liep naar buiten en keek vanuit het terras naar beneden. Het was Mindie. Ze wilde vragen of ik plannen had voor deze dag. Nee? Of ik dan mee zou willen naar Mataram? Ja, leuk! Ik pakte mijn spulletjes bij elkaar en we stapten in de auto; op weg naar de hoofdstad van Lombok.
Enthousiast verbind ik Mindie’sipod met haar autoradio. Al snel waren we bij Halte 1: Telefoonrekening betalen. Ik bleef in de auto zitten en luisterde naar heerlijke muziek die perfect pastte bij deze dag. Vervolgens Halte 2: Elektriciteitsrekening betalen en meteen door naar Halte 3: De bakker, waar dat ik voor de vijfde keer in één week een olijfbrood koop. Die zijn zo lekker hier!
Dit alles vond plaats in Senggigi. Vanuit de bakker reden we door naar Mataram.
Na 20 minuten gereden te hebben kwamen we aan bij Halte 4: Het postkantoor. Mindie moest voor de bruiloft een pakketje met stof naar haar oma verzenden. Dit was al snel gedaan. We konden meteen door naar Halte 5: Het naaiatelier. Hier liet Mindie haar maten opmeten voor een van haar bruidsjurken. Tien minuutjes later lopen we nog altijd even vrolijk terug naar de auto. Deze moet dringend gemaakt worden. Dus dat gaan we laten doen! We rijden door naar Halte 6: Je raadt het al: De garage. We zitten al een poosje te wachten wanneer er een man komt vertellen dat de auto een nachtje daar moet blijven. We praten nog even met de vrouwtjes bij de garage en bellen vervolgens een taxi die ons naar een kleine versie van “De Munt”-passage brengt. Hier eten we KFC en lopen we een rondje door het winkelcentrum. Ik zie niet iets heel moois, maar voor hier is het wel groot.
Als we klaar zijn stappen we in de taxi die buiten op ons staat te wachten. Op weg naar het vliegveld van Lombok. We gaan namelijk een nieuwe jongen ophalen.Mindie en ik staan al een half uur te wachten als Mohammed aan komt lopen. Dit is dus de nieuwe huisgenoot. We laden de koffer in het kofferbak en ‘taxiën’ naar huis.
We zitten net buiten wat te drinken als ik Mariska’s scooter aan hoor komen. We kletsen verder tot dat Mindie heel hard roept: “ Kijk Uit “! Maar het is al te laat. Door de regen is Mariska met haar scooter uitgegleden over de marmeren tegels van het terras. Ik ren naar mijn camera om het hilarische moment vast te leggen maar ben net te laat! We nemen genoegen met een foto van de scooter met een meisje dat ernaast op de grond zit.
’s Avonds voel ik me voor het eerst heel raar. Ik wist niet waar dat ik behoefte aan had maar iets was niet zoals het moest zijn. We zitten op Mindie’s kamer en kijken bijzondere filmpjes op youtube. Sommige fascineren me wel, maar meestal werd ik afgeleid door mijn gedachten. Ik denk dat ik gewoon heel graag mijn eigen internet wil. Dan kan ik skypen en de site bijhouden zoals dat ik in gedachten had. Een half uur bijt ik op mijn lip om mijn tranen in te houden, tot dat we gaan slapen. Op het moment dat ik mijn kamer binnen kom lijkt alles weer goed en normaal te zijn. Ik zie alle lieve kaartjes, brieven, foto’s tekeningen en een schilderijtje die me goed doen. Ik bekijk ze allemaal nog eens goed en kan dan gelukkig met een fijn gevoel gaan slapen.
-x-
Vanochtend werd ik om negen uur wakker. Om tien uur stond ik onder een koude douche, (warm water heb ik niet). Ik was mijn haar aan het borstelen toen dat ik iemand mijn naam hoorde roepen. Ik liep naar buiten en keek vanuit het terras naar beneden. Het was Mindie. Ze wilde vragen of ik plannen had voor deze dag. Nee? Of ik dan mee zou willen naar Mataram? Ja, leuk! Ik pakte mijn spulletjes bij elkaar en we stapten in de auto; op weg naar de hoofdstad van Lombok.
Enthousiast verbind ik Mindie’sipod met haar autoradio. Al snel waren we bij Halte 1: Telefoonrekening betalen. Ik bleef in de auto zitten en luisterde naar heerlijke muziek die perfect pastte bij deze dag. Vervolgens Halte 2: Elektriciteitsrekening betalen en meteen door naar Halte 3: De bakker, waar dat ik voor de vijfde keer in één week een olijfbrood koop. Die zijn zo lekker hier!
Dit alles vond plaats in Senggigi. Vanuit de bakker reden we door naar Mataram.
Na 20 minuten gereden te hebben kwamen we aan bij Halte 4: Het postkantoor. Mindie moest voor de bruiloft een pakketje met stof naar haar oma verzenden. Dit was al snel gedaan. We konden meteen door naar Halte 5: Het naaiatelier. Hier liet Mindie haar maten opmeten voor een van haar bruidsjurken. Tien minuutjes later lopen we nog altijd even vrolijk terug naar de auto. Deze moet dringend gemaakt worden. Dus dat gaan we laten doen! We rijden door naar Halte 6: Je raadt het al: De garage. We zitten al een poosje te wachten wanneer er een man komt vertellen dat de auto een nachtje daar moet blijven. We praten nog even met de vrouwtjes bij de garage en bellen vervolgens een taxi die ons naar een kleine versie van “De Munt”-passage brengt. Hier eten we KFC en lopen we een rondje door het winkelcentrum. Ik zie niet iets heel moois, maar voor hier is het wel groot.
Als we klaar zijn stappen we in de taxi die buiten op ons staat te wachten. Op weg naar het vliegveld van Lombok. We gaan namelijk een nieuwe jongen ophalen.Mindie en ik staan al een half uur te wachten als Mohammed aan komt lopen. Dit is dus de nieuwe huisgenoot. We laden de koffer in het kofferbak en ‘taxiën’ naar huis.
We zitten net buiten wat te drinken als ik Mariska’s scooter aan hoor komen. We kletsen verder tot dat Mindie heel hard roept: “ Kijk Uit “! Maar het is al te laat. Door de regen is Mariska met haar scooter uitgegleden over de marmeren tegels van het terras. Ik ren naar mijn camera om het hilarische moment vast te leggen maar ben net te laat! We nemen genoegen met een foto van de scooter met een meisje dat ernaast op de grond zit.
’s Avonds voel ik me voor het eerst heel raar. Ik wist niet waar dat ik behoefte aan had maar iets was niet zoals het moest zijn. We zitten op Mindie’s kamer en kijken bijzondere filmpjes op youtube. Sommige fascineren me wel, maar meestal werd ik afgeleid door mijn gedachten. Ik denk dat ik gewoon heel graag mijn eigen internet wil. Dan kan ik skypen en de site bijhouden zoals dat ik in gedachten had. Een half uur bijt ik op mijn lip om mijn tranen in te houden, tot dat we gaan slapen. Op het moment dat ik mijn kamer binnen kom lijkt alles weer goed en normaal te zijn. Ik zie alle lieve kaartjes, brieven, foto’s tekeningen en een schilderijtje die me goed doen. Ik bekijk ze allemaal nog eens goed en kan dan gelukkig met een fijn gevoel gaan slapen.
-x-
-
18 April 2011 - 05:19
Sabine:
ah arme jij,
hopelijk kriegse snel dien eigen internet.. of kriegse het zoeee druk desse gewoen gein tieed mier hebs om te internetten (is auch ein oplossing toch?) (A)
dikke kus
Sabine -
18 April 2011 - 06:12
Rianne:
Kate, kick af van interner en geniet van Indonesie!!! Ik weet dat het fijn is om nu op de hoogte te blijven van wat er allemaal in Nederland gebeurt. Maar als er iets belangrijks is dan bellen we je wel. Voorlopig mis je nog niets.... Op pasen en familiedag na de volgende week ;-) Maar we zullen aan je denken. Geniet!!! We zouden allemaal wel met je willen ruilen nu. XXX -
18 April 2011 - 19:13
Margreet Zegveld:
Hey lieve Keet Peet,
Tranen van geluk en tranen van verdriet, ze horen er gewoon bij, ik begrijp het wel, je voelde je wat afgesneden van de rest. Weet wel dat we in gedachten allemaal vaak bij je zijn en in liefde aan je denken, dat geeft toch kracht.??? Ondertussen moet jij het wel allemaal zelf een plek geven. En goeie tip, als je weer moet huilen ? Gewoon alla minuut laten stromen dat werkt het meest bevrijdend en dan had Mindie jou kunnen troosten, of gewoon iets tegen jou kunnen zeggen waar je wat aan had. Veel liefs van je Mams X X X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
